وبلاگی از روزمرگی ها

است و این باعث تاخیر بیشتر ، زوال زمانی بیشتر و از بین رفتن اطلاعات و در نهایت منجر به امتیاز کمتر در آزمونهای ظرفیت مرکزاجرایی می‎شود(20, 26).

خاستگاه عصبی مرکزاجرایی:

محققان در حال حاضر بر این باورند که دستگاه مرکز اجرایی سمعک نه تنها شامل ناحیه پره فرونتال است بلکه علاوه بر آن قشر سینگولیت قدامی ، هسته های قاعده ای ، تالاموس ، دستگاه لیمبیک و دستگاه فعال کننده مشبک (RAS) را نیز شامل می‎شود .

علت اصلی هماهنگ کردن عملکردهای متفاوت توسط قشر پره فرونتال ، این است که این ساختار به شکل مناسبی دستگاه سطح برانگیختگیرا تنظیم می‎کند. به عبارتی دیگر ، دستگاه فعال کننده مشبک ، نقش اصلی را در تنظیم عملکرد  قشر پره فرونتال انجام می‎دهد ، این کار را توسط آزاد سازی مناسب دوپامین و عملکرد بهینه مرکز اجرایی انجام می دهد.

نقش مرکز اجرایی در پردازش گفتار وزبان:

 مرکز اجرایی چند  نقش اساسی در پردازش گفتار و زبان دارد. همانطور که در مطالب قبلی مطرح شد مرکز اجرایی نقش اصلی را در فرایند تخصیص توجه اعمال می‎کند . به نوبه خود فرایند تخصیص توجه در موارد زیر نقش دارد:

ماندن در یک سطح پیش توجهی   2-  تغییر در آستانه ی  فعالیت مفاهیم ذخیره شده در حافظه بلند مدت   3- توجه مجدد که عامل  اصلی حفظ شلیک های عصبی و نگه داشتن مفاهیم در حافظه کوتاه مدت است.    

 ضمنا  نقش اصلی مرکزاجرایی حفظ نمود یا سازماندهی متوالی رویدادها طی زمان است. به عنوان مثال در یک آزمون حافظه که به یاد آوری یک سری از آیتمها مورد نیاز است ، برای ثبت اطلاعات متوالی ، باید سازوکارهایی موجود باشند که باعث شکل گیری ردهایی از حافظه شود که با توالی صحیح زمان وقوع رویدادها منطبق باشد. (27)

2-5  توجه:

 اگر فرد از برخی از روش های تخصیص توجه استفاده کند ، اطلاعات می توانند برای مدت طولانی تری در حافظه فعال نگه داشته شوند. از این موارد می توان به  تصور ذهنی شنوایی  ، تصور بینایی و تجزیه وتحلیل محتوا اشاره کرد. این فرآیندها موجب می شوند که نورونهای مربوطه بارها و بارها شلیک کنند و سطح شلیک عصبی را بالای آستانه فعالیت نگه دارند و در نتیجه امکان ایجاد حافظه آگاهانه از ردهای حافظه میسر می‎شود. در غیاب توجه کافی ، شلیک عصبی متوقف می‎شود و مفاهیم از حافظه‎کوتاه مدت حذف می شوند. به همین علت ، این اطلاعات  نمیتوانند به شکل پایدارتری از حافظه (حافظه بلند مدت ) تبدیل گردند بنابراین برای به خاطر آوردن اطلاعات توجه کافی مورد نیاز است .

          به مقداری از اطلاعات که میتوان در هر لحظه در حافظه‎ی فعال نگهداری کرد ظرفیت درک گفته می‎شود. در ابتدا    Miller در سال 1956 بیان داشت که به طور متوسط انسان قادر است هفت بخش قابل توجه را در حافظه فعال نگهداری کند.  بعدها محققان بیان کردند که ظرفیت حافظه فعال بستگی به موضوعی دارد که در حافظه ذخیره می‎شود . علاوه بر این ظرفیت درک به ویژگی های خاص هر گروه هم بستگی دارد ، برای مثال ظرفیت حافظه کوتاه مدت برای کلمات طولانی تر یعنی کلماتی که دارای سیلابهای بیشتری هستند ، کمتر از کلمات کوتاه تر است.

Cowan در سال 2001  مطرح کرده است که ظرفیت حافظه فعال برای جوانان تقریبا چهار بخشاست.  به نظر می رسد که  تعداد راه های عصبی که می توانند در حالت فعال نگه داشته شوند  محدود هستند . هر تلاشی در جهت افزایش این گنجایش ، بی نتیجه است چراکه هیچ کس قادر نخواهد بود تغییر توجه خود را به بیش از چهار منطقه افزایش دهد مگر اینکه یکی از این مناطق فعال را حذف کند.