وبلاگی از روزمرگی ها

دو تن که فرکانس هایشان به فاصله ی یک اکتاو تفاوت دارند (به عنوان مثال، یکی دو برابر فرکانس دیگری را دارد) مشابه به نظر می رسند. انتظار می رود که آنها در از نظر موسیقیایی نام یکسانی داشته باشند. این کار سمعک ویدکس باعث شده است که نظریه پردازان نشان دهند که نواک صوتی دارای حداقل دو بعد است. یکی از جنبه های آن به طور یکنواخت به فرکانس مربوط است (برای تن خالص) که ارتفان تن هم به آن گفته می شود. دیگری مربوط به طبقه ی نواک (یعنی اسم نت) است که به آن کرومای تن می گویند. برای مثال، دو فرکانس سینوسی 220 و 440 هرتزی کرومای تن یکسانی دارند ( در مقیاس موسیقیایی هر دوی آنها A نام دارند) اما چون به اندازه ی یک اکتاو از هم فاصله دارند، ارتفاع تن مختلفی دارند.

اگر افراد مورد آزمون در معرض تن خالص یک فرکانس قرار بگیرند ، f1، و از آنها خواسته شود که فرکانس را تنظیم کنند، f2 تن دوم تا این صوت به اندازه ی یک اکتاو نواک بالاتری داشته باشد، معمولا f2 را دوبرابر f1 تنظیم می کنند. اما، وقتی f1 بالای 2.5 کیلوهرتز باشد و f2 بالای 5 کیلوهرتز، تطابق اکتاو بسیار نامنظم می شود. به نظر میرسد که فاصله ی موسیقیایی یک اکتاو تنها در صورتی قابل درک است که هر دو اکتاو پایین تر از 5 کیلوهرتز باشند.

سایر ویژگی ها برای درک نواک نیز بالاتر از 5 کیلوهرتز تغییر پیدا می کنند. مجموعه ای از تن های خالص بالای 5 کیلوهرتز ملودی دلنشینی تولید نمی کنند. ممکن است بشنویم که نواک هنگامی که فرکانس تغییر می کند، عوض می شود اما فواصل موسیقیایی به طور مشخص قابل شنیدن نیستند. به علاوه، شنوندگانی که تخصصی نواک ها را می شنوند( قادرند بدون مراجعه به نت های دیگر، اسمی برای هر نت تعیین کنند) غالبا نمی توانند نت های بالای 4-5 کیلوهرتزی را نامگذاری کنند.